Aula de Música "Faustino Santalices" do CEIP XOSÉ FERNÁNDEZ LÓPEZ: 2020

lunes, 21 de diciembre de 2020

O circo da bolboreta

"O circo da bolboreta" é unha curtametraxe que nos ofrece unha reflexión motivadora da transformación humana. Un exemplo de ensino para a liberación, para deixar de pensarnos ignorantes ou incapaces e de superación das nosas dificultades.

O vendedor de fume

martes, 15 de diciembre de 2020

Ara Malikian

martes, 17 de noviembre de 2020

Adagio do "Concerto de Aranjuez" de Joaquín Rodrigo. Guitarra: Paco de Lucía

miércoles, 20 de mayo de 2020

A Novena Sinfonía ou Sinfonía nº 9 de Ludwig van Beethoven

A Novena Sinfonía ou Sinfonía nº 9 é unha das composicións máis emblemáticas de Ludwig van Beethoven, que a levou a cabo entre 1818 e 1824 en nome da London Philharmonic Society. A súa importancia é tal que foi declarada Patrimonio da Humanidade no 2002. Cando a obra foi lanzada, Beethoven estaba xordo. Din que dirixiu a Novena Sinfonía usando a súa marabillosa lectura, aínda que cando rematou o último movemento, incapaz de escoitar os aplausos do público, tivo que ser alertado polos músicos da orquestra para dar a volta. Esta, que foi a súa última aparición pública, foi tamén o nacemento dunha lenda: o home que cambiou a historia da música quedara xordo, e estando xordo –este foi realmente un acto de xenio–, escribiu a Novena Sinfonía que constituíu, sen ningunha dúbida, unha verdadeira revolución musical.

Na Novena, Beethoven introduciu a percusión por primeira vez na historia da sinfonía. De feito, a percusión nin sequera se consideraba unha sección habitual de orquestras naquela xeración.

Outra novidade importante de Beethoven foi a inclusión de cantantes de coro e solistas, que compaxina neste cuarto movemento, o momento climático do traballo. O texto escollidopolo compositor foi a famosa Oda á alegría de Friedrich Schiller, quen o escribiu en 1786.

Co paso do tempo, o nome de "Himno á alegría" comezou a empregarse para referirse a esta obra musical.

Para saber máis: https://www.culturagenial.com/es/novena-sinfonia-de-beethoven/

"O entroido dos animais"
a recoñecida obra de Camille Saint-Saëns, nun programa multimedia que fará as delicias de toda a familia.

O Entroido dos Animais é unha das obras máis famosas de Camille Saint-Saëns. É unha suite musical en catorce movementos que compuxo como unha broma musical, aínda que el temía que a obra puidese prexudicar a súa reputación de compositor serio, polo que prohibiu as interpretacións públicas da mesma e só autorizou a publicación en vida dun movemento, O cisne. Durante a súa vida só se deron interpretacións privadas para un círculo de amigos íntimos, como Franz Liszt. Con todo, Saint-Saëns dispuxo no seu testamento que a suite podería ser publicada tras a súa morte, e desde entón converteuse nunha das súas obras máis populares. No fragmento titulado Elefantes a música é tan grave e pesada, que facilmente podemos imaxinar os movementos do colosal *paquidermo. O contrabaixo É o maior e máis profundo membro da familia do violín, foi desenvolto no século XVI procedente do *violone, vióla contrabaixo. Cara a finais do século XVIII o contrabaixo tiña tres cordas xeralmente afinadas en: LA, Re e Sol. Hoxe día teñen unha cuarta corda, de son máis grave.

Para saber máis: http://apreciacionmusicalencuentros.blogspot.com/2015/10/c-saint-saens-el-elefante-de-el.html

lunes, 18 de mayo de 2020

A Rosalía. Manuel Curros Enríquez

Do mar pola orela

mireina pasar,

na frente unha estrela,

no bico un cantar.

E vina tan soia

na noite sin fin,

¡que inda recei pola probe da tola

eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos

que vin pasar eu,

comesta dos lobos,

comesta se veu…

Os ósos son dela

que vades gardar.

¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!

¡Ai, dos que levan no bico un cantar!

Curros Enríquez, Manuel (1992). Poesía galega completa. Vigo: Ed. Galaxia

Tecín soia a miña tea,

sembrei soia o meu nabal,

soia vou por leña ó monte,

soia a vexo arder no lar.

Nin na fonte nin no prado,

así morra coa carrax,

el non ha de virm'a erguer,

el xa non me pousará.

¡Que tristeza! O vento soa,

canta o grilo ó seu compás...

Ferve o pote... mais, meu caldo,

soíña t'hei de cear.

Cala, rula, os teus arrulos

ganas de morrer me dan;

cala, grilo, que si cantas,

sinto negras soïdás.

O meu homiño perdeuse,

ninguén sabe en onde vai...

Anduriña que pasache

con el as ondas do mar;

anduriña, voa, voa,

ven e dime ond'está.

Rosalía de Castro: Follas Novas

Este poema de Rosalía de Castro pertence á súa obra Follas Novas publicada en 1880. Este libro é posterior a Cantares Gallegos, que data de 1863 e marca o inicio da etapa literaria denominada Rexurdimento pleno. Rosalía é a autora máis representativa das nosas letras neste século, tanto pola importancia literaria e cultural das súas obras a nivel da nosa lingua, como pola calidade e transcendencia das mesmas para a literatura universal. Como conclusión, dicir que este poema incluído na parte “As viudas dos vivos e as viudas dos mortos” de Follas Novas representa precisamente iso: a historia desesperada dunha viúva dun vivo, unha muller que sente como a soidade se apodera dela e que denuncia de xeito indirecto as circunstancias que provocaron esta situación. Rosalía adopta unha vez máis o punto de vista dunha muller para formular unha denuncia das condicións de vida na Galicia do século XIX que provocan que a emigración sexa a única saída. O tema social que denuncia: o sufrimento da emigración.

Extraído do blog de Lingua e Literatura “Pousadas da Lingua”

Agardo tiverades onte 17 de Maio un feliz Día das Letras Galegas!
Déixovos "A FALA" de Uxía e Sérgio Tannus Un canto de esperanza e amor á Lingua sobre un poema de Manuel María, da man da NOSA EMBAIXADORA DA MÚSICA GALEGA e das Nosas Letras, UXÍA ANÍMOVOS A ESCOITAR, CANTAR, BAILAR...

"Cantares Gallegos" de Rosalía de Castro (17 de Maio de 1863), é o primeiro libro publicado integramente na nosa lingua despois dos Séculos Escuros.

O Día das Letras Galegas que se celebra cada 17 de maio correspóndese coa data de edición deste libro. É unha data de exaltación da nosa lingua, e todos os anos dedícaselle a un autor diferente que teña unha obra literaria relevante escrita na nosa lingua. O autor galardoado debe levar polo menos 10 anos finado e contar co apoio de tres membros da Real Academia Galega, como mínimo. Este ano o autor homenaxeado foi Ricardo Carvalho Calero.