Tecín soia a miña tea,
Tecín soia a miña tea,
sembrei soia o meu nabal,
soia vou por leña ó monte,
soia a vexo arder no lar.
Nin na fonte nin no prado,
así morra coa carrax,
el non ha de virm'a erguer,
el xa non me pousará.
¡Que tristeza! O vento soa,
canta o grilo ó seu compás...
Ferve o pote... mais, meu caldo,
soíña t'hei de cear.
Cala, rula, os teus arrulos
ganas de morrer me dan;
cala, grilo, que si cantas,
sinto negras soïdás.
O meu homiño perdeuse,
ninguén sabe en onde vai...
Anduriña que pasache
con el as ondas do mar;
anduriña, voa, voa,
ven e dime ond'está.
Rosalía de Castro: Follas Novas
Este poema de Rosalía de Castro pertence á súa obra Follas
Novas publicada en 1880. Este libro é posterior a Cantares Gallegos, que
data de 1863 e marca o inicio da etapa literaria denominada
Rexurdimento pleno. Rosalía é a autora máis representativa das nosas
letras neste século, tanto pola importancia literaria e cultural das súas obras
a nivel da nosa lingua, como pola calidade e transcendencia das mesmas
para a literatura universal.
Como conclusión, dicir que este poema incluído na parte “As viudas dos
vivos e as viudas dos mortos” de Follas Novas representa precisamente iso:
a historia desesperada dunha viúva dun vivo, unha muller que sente como a
soidade se apodera dela e que denuncia de xeito indirecto as circunstancias
que provocaron esta situación. Rosalía adopta unha vez máis o punto de
vista dunha muller para formular unha denuncia das condicións de vida na
Galicia do século XIX que provocan que a emigración sexa a única saída. O
tema social que denuncia: o sufrimento da emigración.
Extraído do blog de Lingua e Literatura “Pousadas da Lingua”
No hay comentarios:
Publicar un comentario